آسمان ده................"به یاد خفر"

یک دست سادگی ست یقین آسمان ده

   مال گذشته هاست گمانم، زبان ده

میراث دار سال تبرهای کهنه اند

   این سرو سایه های بلند و جوان ده

چون نرمی و ترنم رود است و می چکد

    صلح و صفای زندگی از آب و نان ده

سرشار سادگی ست اگر می شناسی اش

     جویی و تک درختی و کوهی، نشان ده

با عشق ها و رد و بدل های شرمگین ...

      سوگند دیرپای گواهی، به جان ده !!!!

دیروز چشمه ها هم از ابر پر شدند

         امروز آبی ست و قشنگ آسمان ده

... بر دوش چشم های تو تشییع می شوم

           کل می زنند پشت سرم دختران ده . . . !

 

بر ما چه رفته است؟!

" ای سایه های با من این گونه هم سرشت

بر ما چه رفته است، چه با نام سرنوشت؟؟...

من بودم و نبودم _ پاییز یا بهار

فصل برو بیای عطش در هوای کشت

من بودم و نبودم وقتی به یادگار

نفرت به روی بال من از سنگ می نوشت

فردا به رغم باورتان صبح می دمد

ای سایه های کودن، ای سایه های زشت

فردا حساب خوب و بد ما که شد تمام

یک پای در جهنم و یک پای در بهشت......! "

"عجب خودتان را گرفته اید....!"

از چشم هایمان هیجان را گرفته اید

       این روزها عجب خودتان را گرفته ای           

اردیبهشت نیست که ، اردی جهنم است

لب های سرختان که دهان را گرفته اید

به چرت و پرت و فحش و ... ببخشید مدتی ست

از شعرهام لحن و بیان را گرفته اید

خانم جسارت است، ببخشید یک سوال

با اخمتان کجای جهان را گرفته اید ؟؟

خانم شما که درس نخواندید پس کجا

کی، دکترای زخم زبان را گرفته اید ؟؟

خانم جواب نامه ندادید بس نبود

دیگر چرا کبوترمان را گرفته اید ؟؟

حالا عجالتأ برویم آخر غزل

نه این که وقت نیست، امان را گرفته اید ...

ای آنکه عشق اولی و عشق آخری . . . (تقدیم به او)

ای آن که عشق اولی و عشق آخری

   شفاف و بی غبار و زلال و معطری

     مانند کوه، سخت و سرافراز و پر غرور

         مانند آب، پاک و نجیب و مطهری

             گفتم دلم گرفته از این شهر پر فریب

                 گفتی مرا به دهکده ی عشق می بری

                       تو قول دادی از سفر سالهای دور

                              پیراهنی سپید برایم بیاوری

  من قول داده ام که جز نام خوب تو

       هرگز نیاورم به زبان نام دیگری

              تنها تویی، تویی که در این روزهای سرد

                    از آب و آفتاب و زمین، مهربان تری

                         آیا زمان آن نرسیده است ای عزیز

                                 گز کوچه های منتظر و خسته بگذری؟؟

  در این قفس که راه نفس نیز بسته است

       پرپر زند دل به شوق تو چون کبوتری

            با من بمان

                با من بمان، بمان که بمانم برای تو

                      ای آن که عشق اولی و عشق آخری .........

دلم منتظر کیست خدا می داند . . . .

گیرم اندوه تو خواب است و نگاه تو خیال

پس دلم منتظر کیست عزیز این همه سال

پس دلم منتظر کیست که من بی خبرم

که من از آتش اندوه خودم شعله ورم

                                 ماه یک پنجره واشد به خیالم که تویی

                                 همه جا شور به پا شد به خیالم که تویی

                                  باز هم دختر همسایه همانی که تو نیست

                                  باز هم چشم  من و او که نمی دانم کیست

باز هم چلچله آغاز شد از سمت بهار

کوچه یک عالمه آواز شد از سمت بهار

پیرهن پاره ی گل جمله تبسم شده است

یوسف کیست که در خنده ی او گم شده است

                                  این چه رازیست که در چشم تو باید گم شد

                                   باید انگشت نمای تو و این مردم شد

                                    به گمانم دل من باز شقایق شده ای

                                    کار از کار گذشته ست تو عاشق شده ای

یال کوب عطش است این که کنون می آید

این که با اسب گل از سمت جنون می آید

بی تو، بی تو چه زمستانی ام ایلاتی من

چقدر سردم وبارانی ام ایلاتی من

                                  تو کجایی و من ساده ی درویش کجا

                                  تو کجایی و من بی خبر از خویش کجا

                                  دل خزان سوز بهاری ست،بهاریست که نیست        

                               روز و شب منتظر اسب و سواری ست سواریست که نیست          

در دلم این عطش کیست خدا می داند

عاشقم دست خودم نیست خدا می داند

عاشق روی تو هستیم و ز ما بی خبری

خوش به حالت که هنوز از همه جا بی خبری

                                 باز شب ماند و من واین عطش خانگی ام

                                 باز هم یاد تو ماند و من و دیوانگی ام

                                  اشک در دامنم آویخت که دریا باشم

                                   مثل چشم تو پر از شوق تماشا باشم

خواب دیدم که تو می آمدی و دل می رفت

محرم چشم ترم می شدی و دل می رفت

یک نفر مثل پری یک دو نظر آمد و رفت

با نگاهی به دل خسته ام آتش زد و رفت

                                   خنده زد کوچه به دنبال تبسم افتاد

                                    باز دنبال جگر گوشه ی مردم افتاد

                                   آخرش هم دل دیوانه نفهمید چه شد

                                     یک شبه، یک شبه دیوانه ی چشمان که شد

تا غزل هست دل غمزده ات مال من است

من به دنبال تو، چشم تو به دنبال من است

ای تو تو که فریب من و چشمان منی

تو که گندم تو که حوا تو که شیطان منی

                                   تو که ویران من بی خبر از خود شده ای

                                   تو که دیوانه ی دیوانه تر از خود شده ای

                                   در نگاه تو که پیوند زد اندوه مرا

                                   چه کسی گل شد و لبخند زد اندوه مرا

ای دلت پولک گلنار؛ سپیدار قدت

چه کسی اشک مرا دوخته بر چارقدت؟؟

چند روزی شده ام محرمت ایلاتی من

آخرش سهم دلم شد غمت ایلاتی من

                               " تو کجایی و من ساده ی درویش کجا

                                               تو کجایی و من بی خبر از خویش کجا"؟

جرم عمده ی من و تو عشق بود . . . .

 ما که مقصد نگاهمان یکی ست

     هر دو عاشقیم و راهمان یکی ست

           در سپردن مسیر عشق نیز

               چون گذشته دیدگاهمان یکی ست

                    زیر سقف بی ستون آسمان

                          زنده ایم و سرپناهمان یکی ست

                                جرم عمده ی من و تو عشق بود

                                       حجم دفتر گناهمان یکی ست

                                              من همیشه چون تو فکر می کنم

                             پس همیشه اشتباهمان یکی ست...!