الو الو ...!

 

 

الو سلام ...
         

                آسمان ...
                 

                       بهشت ...
                            

                             منزل خدا؟
 

 و آنطرف فرشته‎اي جواب مي‎دهد: شما؟

 ـ من از زمين شماره را گرفته‎ام، خدا كجاست؟

 و باز هم جواب مي‎دهد چه مهربان صدا:
 

 چه خوب شد كه آمدي، خدا سفارش تو را

 به عشق و آفتاب داده است و بعد هم به ما

 ـ به او بگو كه پلك كوچه هفته‎هاست مي‎پَرَد

 ولي كسي قدم نمي‎زند سكوت كوچه را
 

 دلم براي پر زدن دوباره لك زده، زمين

 چه نا نجيب بال را گرفته از پرنده‎ها

 

 و قطع شد. الو...

 الو...

 كسي نبود، هيچ كس

 دوباره مي‎شود گرفت نه؟ خيال بود؟ يا...

 ولي كسي كنار من نجيب و آسمان به دست

 كسي كه قد او بلند از زمين گرفته تا...

 نشسته بود پيش من، فقط دو آه فاصله

 كسي كه مثل هيچ كس نبود جز خودِ خدا...

 

 

  
            

ممنوع . . .!

 

 

 

  

ممنوع نيستي كه بچينمت
اين ‎جا هم كه بهشت نيست
 تا گناه مادر را
 تكرار كنم
 … رنگ صلح چشم‎هايت
 دهان تنهايي‎ام را
 آب مي‎اندازد
 به شاخه‎ات نرسيده ، مي‎لغزم
 هميشه لغزيدن
 بهانه‎ي خوبي است
 براي فشردن دستي كه دوستش داري !
 وسوسه‎ي چيدن 
 رها نکرد                 
رهايت نمي‎كند …
بچين !
                
     ممنوع منم که بچینی ام . . . !                   

 

 

و با چه قيد بگويم كه دوستت دارم ...!

 

 

 

 

 

كجاست جاي تو در جمله‎ي زمان كه هنوز…
كه پيش از اين؟ كه هم اكنون؟ كه بعد از آن؟ كه هنوز؟

و با چه قيد بگويم كه دوستت دارم؟
ـ كه تا ابد؟ كه هميشه؟ كه جاودان؟ كه هنوز؟

سؤال مي‎كنم از تو: هنوز منتظري؟
تو غنچه مي‎كني اين بار هم دهان كه هنوز…

چه قدر دلخورم از اين جهان بي‎موعود
از اين زمين كه پياپي … و آسمان كه هنوز…

جهان سه نقطه‎ي پوچي است، خالي از نامت
پر از «هميشه همينطور» از «همانكه هنوز»

همه پناه گرفتند در پي «هرگز»
و پشت «هيچ» نشستند از اين گمان كه «هنوز»

ولي تو «حتما»ي و اتفاق مي‎افتي!
ولي تو «بايد»ي اي حس ناگهان كه هنوز

در آستان جهان ايستاده چون خورشيد
همان كه مي‎دهد از ابرها نشان كه هنوز

شكسته ساعت و تقويم، پاره پاره شد
به جستجوي كسي آنسوي زمان كه هنوز…