باران کـم کـم از نفس افتاده ی بهــــار!

 بر پشت بام خانه ی من

  آمدی چه کار ؟

 حسی برای تازه شدن

 نیست در دلم

 از آسمان ساکت شعرم برو کنـــــــار

 از دست های خشک تو

 آبی نمی چکد

 بیزارم از دو قطره ی با منت ات،

  نبـــار !!

-

باغی

کـــه زیر پای تو پژمرد

و دم نزد

 اندام زخم خورده ی من بود

 روزگار !

 « بر ما گذشت نیک و بد اما...»

تو بی خیال

 پاییز باش

و بعد زمستان،

 چـــــرا بهــــــار ؟

 دیگر کسی بــــه باغ توجــــه نمی کند

 وقتی

 نداده میوه

به جز نیش های خار

 با مردم همان طرف شهر

 باش و بس

 بُغضی گرفته راه گلو را

بــــــه اختیار

 دارد

بهار می گذرد

 با گلوی خشک

 چشمان من

    قرار ندارند از قـــــرار . . . !!!!